(Το παρακάτω κείμενο διαβάστηκε ως εισαγωγή στη θεματική βραδιά "Η κωμωδία στα χρόνια της κρίσης" , στα πλαίσια των προβολών της Λέσχης Κινηματογράφου Πάτρας , από τη φιλόλογο και μέλος της θεατρικής ομάδας Παιζω-Δρώμιο Γιώτα Οικονόμου, στο "Περί Τεχνών", Πάτρα , στις 20/12/2012)
Εκτός θέματος
Τον τελευταίο καιρό συχνά χαμογελώ ή ακόμα ακόμα γελώ ή σχεδόν ξεκαρδίζομαι στα γέλια…., όταν βλέπω τηλεόραση κι όταν ακούω ειδήσεις, γελώ σπαρακτικά, όμηρος μια ζωής που με παγιδεύει στα πρέπει της.
Βλέπω τους άστεγους, τους φτωχοδιάβολους της ζωής να παλεύουν για το καθημερινό ξεροκόμματο, τους γονείς που δεν έχουν να ζήσουν τα παιδιά τους, τα σχολειά που δεν μπορούν να βάλουν πετρέλαιο, τους αρρώστους να χάνουν την αξιοπρέπεια τους για το αυτονόητο φάρμακο, τα νέα παιδιά να μετρούν μόνο τα χτες της σύντομης ζωής τους, γιατί τα αύριο κάποιοι μπήκαν νύχτα και τους τα κλεψαν.
Τον τελευταίο καιρό συχνά γελώ
Βλέπω μια χώρα που χωρίς φωνή κόβει βόλτα πάνω απ’ το πτώμα της, τους εχθρούς που πάλι ήρθαν ντυμένοι φίλοι να υπόσχονται φριχτή βοήθεια, τους βουλευτές να ουρλιάζουν στη βουλή για να μη χάσουν την απελπισμένη πια πελατεία τους, βλέπω πρόσωπα αγέλαστα χωρίς φωνή, βλέπω, βλέπω…την απελπισία ντυμένη με λιγοστά πια φτασίδια.
Τον τελευταίο καιρό συχνά γελώ
Μα το πιο συχνά κλαίω, σιωπηλά, ανεπαίσθητα ιδιωτικά…
Και συ συνεχώς σκέφτεσαι… δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω σ΄ αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες…δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι νύχτα στο δρόμο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα σε ζωντανούς νεκρούς, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να αποστρέφω το βλέμμα από τους απελπισμένους ικέτες ..δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτές τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες. Κλειστά μαγαζιά, ανεργία, περιφερόμενοι μετανάστες, εξαθλιωμένες ψυχές, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες…
Τον τελευταίο καιρό κλαίω, μα το πιο συχνά γελώ
Και σκέφτομαι συχνά πως η τραγωδία δεν μπορούσε να γεννηθεί (θα ταν αβάσταχτη για τον άνθρωπο) χωρίς να γεννηθεί την ίδια στιγμή κι η κωμωδία. Είναι δίδυμες αδελφάδες. Μονάχα όποιος ένιωσε την τραγικότητα της ζωής μπορεί να νιώσει την απολυτρωτική δύναμη του γέλιου. Μονάχα το πηγαίο, καθαρότατο γέλιο μπορεί όχι βέβαια να νικήσει, μα να εξουδετερώσει όσο ζούμε την φρίκη της ζωής.
Μόνο το γέλιο σε κάνει να δεις την πίσω πλευρά και αυτό μπορεί να είναι το πρώτο στάδιο να πολεμήσεις μια κακή στιγμή, η αρχή για μια λύση.
Τον τελευταίο καιρό συχνά κλαίω, μα το πιο συχνά γελώ, ξεγελώ τον ίδιο μου τον εαυτό, έτσι για να ξορκίσω το φόβο, την πίκρα, τη θλίψη, το θάνατο.
Τον τελευταίο καιρό κλαίω, μα το πιο συχνά γελώ ή κλαίω ή γελώ ή δεν ξέρω πια…
Καληνύχτα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου